دراز گودال ماریانا

درازگودال ماریانا ژرفترین دراز گودال اقیانوس‌های جهان و ژرفترین مکان پوسته کره زمین است

محل آن کف بخش شمال غربی اقیانوس ارام، در شرق و جنوب جزایر ماریانا است. بیشینه ژرفای آن از سطح دریا۱۰۹۹۴ متر است. این درازگودال برای نخستین بار در سال ۱۹۵۱ توسط شناور چلنجر دریایی ایالات متحده آمریکا ستوان داش والن و مهندس ژاک پیکارد بررسی شد و به این خاطر ژرفترین نقطه آن گودال چلنجر نام دارد و تا ۴۲ سال تنها این ۲ نفر موفق به لمس کردن ژرف‌ترین جای زمین شده بودند تا سال ۲۰۱۲ که جیمز کامرون با شناور دیپ سی چلنجر موفق شد آن را ۲۰ دقیقه کاوش کند. در سال ۲۰۱۰۰، دانشمندان یک زیردریایی بدون سرنشین را به این تنگه  بسیار بزرگ در اقیانوس آرام فرستادند تا نمونه‌هایی از رسوبات بستر را جمع‌آوری کند.

در داستان‌های علمی-تخیلی گوناگون به صحنه‌هایی مربوط به درازگودال ماریانا برمی‌خوریم از جمله فیلم ورطه ساختهٔ جیمز کامرون

منبع:ویکی پدیا

کشف قاره ای جدید به نام زیلاندیا

همه ما در مدرسه خوانده‌ایم که زمین هفت قاره دارد اما ممکن است از این بعد تعداد قاره های سیارۀ ما در کتاب های درسی تغییر کند و بخوانیم که دنیا هشت قاره دارد.

 

قله کوک، بلندترین نقطه نیوزیلند یا به عبارتی زیلاندیا

 

دانشمندان می‌گویند دو دهه تحقیق و گردآوری اطلاعات وجود قاره‌ای جدید را مشخص کرده، قطعه زمین پهناوری که تمام ویژگی‌های یک قاره دارد و تقریبا تمام آن زیر آب است، در اقیانوس آرام جنوبی، فقط قله کوه‌ها و چند جزیره کوچک از آب بیرون هستند، آن قله ها را ما به نام نیوزیلند می‌شناسیم و آن جزایر را به نام مجمع الجزایر کالدونیای نو.

 

قاره هشتم زیلاندیا نام گرفته است و دانشمندان برای به رسمیت شناختن آن تلاش خود را آغاز کرده‌اند. بر اساس این تحقیق که در نشریه انجمن جغرافی آمریکا منتشر شده قاره زیلندیا پنج میلیون کیلومتر مربع وسعت دارد، تقریبا دو سوم مساحت قاره مجاور، استرالیا.

 

نقشه زیلاندیا

 

۹۴ درصد این قاره زیر آب است و فقط دو قطعه زمین بزرگ، دو جزیره شمالی و جنوبی نیوزیلند و مجمع‌الجزایر کالدونیای نو از آب بیرون هستند. شاید به نظر برسد برای اینکه قاره‌ای بعنوان قاره شناخته شود لازم است که زیر آب نباشد اما دانشمندان برای اینکه قاره‌ای را قاره بدانند معیارهای دیگری را در نظر می گیرند:

 

• بلندتر بودن از محیط اطراف

• تمایز زمین‌شناختی

• محدوده کاملا مشخص

• پوسته ای ضخیم تر از کف اقیانوس

 

و این قاره جدید تمام این مشخصات را دارد.

 

نقشه قاره جدید زیلاندیا

 

پژوهشگرانی که این تحقیق را انجام داده‌اند می گویند قرار دادن زیلاندیا در زمره قاره‌های جهان فقط اضافه شدن یک نام به فهرست قاره ها نیست؛ قاره ای که اینگونه زیر آب رفته اما همچنان یک پارچه است و قطعه قطعه نشده برای شناخت “پیوستگی یا گسستگی پوسته قاره‌ها” مفید است. حالا با این قاره جدید باید چه کرد؟ باید کتاب‌های درسی را تغییر داد و تعداد قاره‌ها را به هشت افزایش داد؟

 

مثل همین پلوتو که همیشه بعنوان سیاره نهم منظومه شمسی در کتابهای درسی حضور داشت اما در چند سال گذاشته از این عنوان خلع شد و به جسم فرانپتونی تنزل مقام پیدا کرد. هیچ نهاد مرجع بین‌المللی برای شناسایی رسمی قاره‌ها وجود ندارد. شاید گذر زمان و تحقیقات بیشتر به این قاره هشتم آنقدر اعتبار دهد که نویسندگان کتاب‌های درسی را به تغییر تعداد قاره ها متقاعد کند.

 

منبع: bigbangpage.com - BBC

عجایب هفت گانه

عجایب هفت‌گانه دوران باستان اولین فهرست مسافرتی جهان به حساب می‌آمده است. ایده ایجاد یک فهرست از عجایب معماری در پی دورانی که اسکندر کبیر در حال کشورگشایی بود شکل گرفت. به خصوص هنگامی که مسافران یونانی شانس سفر و آشنایی با تمدن‌های عظیم آن دوران از جمله ایران، مصر و بابل را پیدا کردند. البته نویسندگان یونانی از این آثار به نام عجایب یاد نکرده و به جای آن از واژه‌هایی همچون «جاهایی که باید دید» یا «چشم اندازهای برتر» استفاده کردند. در آن دوران هر شخص عجایب هفت‌گانه خاصی را مد نظر داشت به طوری که در برخی فهرست‌ها به کاخ کوروش کبیر پادشاه ایران یا دیوارهای بابل به عنوان بخشی از این عجایب اشاره شده بود. فهرست حاضر شاید معروف‌ترین فهرست‌های آن دوران باشد که توسط سیدون (شاعر و ادیب یونانی) و فیلون ( مهندس و نویسنده یونانی که بیشتر عمر خود را در اسکندریه سپری کرد) و در قرن دوم پیش از میلاد نگاشته شده است. امروزه فهرست دیگری نیز از عجایب هفت‌گانه جدید تهیه شده است. در مطلب پیش رو نگاهی به عجایب هفت‌گانه دوران قدیم خواهیم انداخت پس با ما همراه باشید.

سیاره ای شبیه زمین

منجمان وجود سیاره ای شبیه به زمین در "ناحیه قابل سکونت" اطراف یک ستاره که بی شباهت به خورشید نیست را تایید کرده اند.

این سیاره که "کپلر 22- بی" نامگذاری شده حدود 600 سال نوری از ما فاصله دارد و تقریبا دو و نیم برابر زمین است. دمای آن 22 درجه سانتیگراد تخمین زده می شود.

تاکنون سیاره ای تا این اندازه شبیه به زمین در این فاصله پیدا نشده بود با این حال این تیم هنوز نمی داند که آیا این سیاره عمدتا از چه جنسی تشکیل شده - سنگ، گاز یا مایع.

در جریان کنفرانسی که این نتایج در آن اعلام شد، تیم تلسکوپ کپلر گفت 1094 سیاره تازه را شناسایی کرده است.

تلسکوپ فضایی کپلر برای رصد همزمان بخش ثابت و پهناوری از آسمان شب طراحی شده به طوری که 150 هزار ستاره در میدان دید آن قرار می گیرند.

این تلسکوپ آنقدر حساس است که می تواند عبور یک سیاره از برابر ستاره مرکزی را ردیابی کند؛ گذری که باعث افت نور ستاره به مقدار خیلی خیلی کم می شود.

وظیفه کپلر ردیابی این تغییرات بسیار خفیف در ستاره مرکزی است که در رصدهای بعدی توسط کپلر و سایر تلسکوپ های فضایی و زمینی تایید می شود.

کپلر 22- بی یکی از 54 نامزدی بود که تیم کپلر در ماه فوریه گزارش کرده بود و اولین سیاره ای است که وجودش توسط سایر تلسکوپ ها تایید می شود.

کپلر 22- بی در مقایسه با فاصله زمین از خورشید، حدود 15 درصد به ستاره خود نزدیکتر است و سال آن 290 روز است.

با این حال خورشید آن 25 درصد انرژی کمتری تولید می کند که باعث می شود این سیاره بتواند آب مایع را حفظ کند.

تیم کپلر مجبور بوده است منتظر سه بار عبور این سیاره از برابر ستاره مرکزی شود تا موقعیت آن را از یک به اصطلاح "نامزد" سیاره بودن به "تایید شده" ارتقا دهد.

ویلیام بوروکی محقق اصلی کپلر در مرکز تحقیقات آمس ناسا گفت: "با کشف این سیاره بخت به ما لبخند زد. اولین گذر فقط سه روز پس از آنکه ما تلسکوپ کپلر را آماده کار اعلام کردیم روی داد. ما سومین گذر تعیین کننده را در جریان تعطیلات سال 2010 ردیابی کردیم

علت تاریک بودن فضا

با وجود خورشید و ستاره های نورانی دیگر، فضا پر از نور است، پس چرا ما همیشه آن را تاریک و سیاه رنگ می بینیم؟

جّو زمین به علت ترکیب مولکول‌های تشکیل دهنده‌اش بخش آبی از طیف نور خورشید را بیشتر پخش می‌کند و همین امر موجب می‌شود آسمان در طول روز به رنگ آبی و بسیار روشن دیده شود. از طرف دیگر شدت نور خورشید به حدی است که پخش‌شدگی زیاد این نور در جّو موجب رنگ باختن ستاره‌های کم‌نور در برابر نور خورشید می‌شود.

 

ما رنگ ها را به این دلیل میبینیم که نور به چشم ما باز می­ تابد. اگر شی­ئی بتواند طیف های مختلف نور را بازبتاباند، آن را سفید می بینیم. زمانیکه رنگ های مختلف را میبینیم، این امر بدین دلیل است که فقط بخشی از طیف نور قابل رویت بازتابانده می­ شود و باقی بوسیله شیئ مورد نظر جذب می ­شوند. بر روی زمین، این پدیده دلیل آبی بودن آسمان و سفیدی ابرها است.

 

هر کدام از این ها رنگ منحصربفرد خود را دارند و آن هم به دلیل نحوه پراکنده شدن و بازتاب نور توسط مولکول های موجود در هوا است. این پدیده در فضا رخ نمی­دهد زیرا فضا یک خلا کامل است و تنها چیزی که می ­تواند بدون واسطه از آن عبور کند نور است. نور به طور طبیعی مسیری مستقیم را طی می­ کند، بنابراین اگر بوسیله جرم هایی مانند سیاره­ ها و قمرها بازتابانده نشود به سادگی توسط فضا “جذب” می­شود. البته در اینجا جذب شدن بدین معناست که به سوی چشم های ما بازتابانده نمی­ شود.

 

نمایی از حلقه های زحل در مقابل سیاهی و تاریکی فضا. اعتبار عکس: موسسه علوم NASA / JPL

 

این مساله همچنین توضیح می­ دهد که چرا می­توانیم سحابی­ ها که باید توده­ های گاز غیرقابل رویت باشند را ببینیم. ما نمی­ توانیم هوایی که در جلوی مان قرار دارد را ببینیم، درست است؟ دلیل این قضیه این است که در سحابی­ ها و کهکشان ها، گازها و گرد و غبار نور ستارگان نزدیک آن ها را بازتاب می­ دهند بنابراین آنها برای ما قابل رویت می­شوند. البته اگر به یک سحابی وارد شوید گازها مانند زمانی که از آن فاصله دارید دیده نمی­ شوند.

 

تاریکی نشان دهنده نبود نور نیست. فضا پر از نور ستارگانی مانند خورشید است، ولی از آن جایی که چشم مسیر حرکت نور را نمی بیند و در فضا هیچ چیز، حتی مولکول های هوا هم وجود ندارد و خلا حاکم مطلق است، نور بازتاب نمی کند و در نتیجه ما فضا را تاریک و سیاه می بینیم.

 

در پایان، فضا برای ادراک ما سیاه است، زیرا سحابی­ های اندکی وجود دارند که می ­توانند مانند اتمسفر ما بر روی زمین نور را پراکنده کنند یا بازتاب دهند. به این دلیل که نور در خطی مستقیم حرکت می­ کند به نظر می­رسد که توسط خلا و فضای تهی جذب می­ شود در غیر اینصورت فضا شبیه به آسمان زمین به نظر می­ رسید.
منبع : bigbangpage.com