اخرین پست های سایت

 

  ده جایی که به اندازه  مثلث برمودا اسرارآمیز هستند     

---

         رکورد های جالب گینس                                            اسراری از قرآن 

---

          دیوار چین را بیشتر بشناسید               بلند ترین صدایی که در جهان شنید شد 

---

        ساکت ترین اتاق جهان                                 اولین موبایل تاریخ              

قطعنامه های سازمان ملل در خصوص جنگ تحمیلی

مطابق پروتکل شورای امنیت سازمان ملل متحد در خصوص نحوه ی صدور قطعنامه های مربوط به منازعه میان کشورهای عضو ،این شورا بایستی شرایطی را در مورد صدور قطعنامه ها مد نظر قرار دهد.

حماسه  8 سال دفاع مقدس بدون شک یکی از مهمترین و ماندگارترین دوران تاریخ پر فراز و نشیب ایران است که درسهای زیادی به ایرانیان بخصوص نسل جوان ایران زمین آموخت ،حماسه ای که با وجود حمایت همه جانبه کشورهای استکباری و اعراب منطقه و حتی سازمان های به ظاهر بی طرف بین المللی از رژیم متجاوز بعث عراق و مظلومیت و بی پناهی ملت ایران ،با پایمردی و جان فشانی جوانان با غیرت ایرانی ، برگی بیی بدیل از شجاعت و شهامت را در تاریخ کهن ایران زمین به یادگار گذاشت 

در این مقاله بر آنیم تا نقش بزرگترین سازمان ملل متحد که نقش اصلی در کنترل منازعات و مناقشات غیر متعارف میان کشورهای عضو این سازمان ایفا می کند را در خصوص جنگ ایران و عراق مورد بررسی و مداقه قرار دهیم تا مشخص گردد که این سازمان در کنترل و مهار تجاوز بی رحمانه ارتش عراق و حامیانش _ که با حمایت اکثر کشورهای تاثیر گذار عضو سازمان ملل متحد انجام گرفت _تا چه حد منطقی ،بی طرفانه و موفق عمل کرده است .

مطابق پروتکل شورای امنیت سازمان ملل متحد در خصوص نحوه ی صدور قطعنامه های مربوط به منازعه میان کشورهای عضو ،این شورا بایستی شرایط زیر را در مورد صدور قطعنامه ها مد نظر قرار دهد :

1 _ قطعنامه صادر شده بایستی بی طرفانه باشد و یا در صورت مشخص بودن و اثبات متجاوز ،در جهت محکوم نمودن متجاوز و حمایت از طرف مظلوم باشد . 

2 _ به موقع و در سریعترین زمان ممکن برای کنترل اوضاع صادر گردد . 

3 _ قاطعیت  ، جامعیت و بازدارنگی لازم راجهت کنترل اوضاع داشته باشد .

4_منطقی و  قابل اجرا  بوده و از تحمیل تعهدات غیر منطقی و غیر ضروری به طرفین خود داری شده باشد .

5 _ تمهیدات و ساز و کارهای لازم برای اجرای دقیق مفاد قطعنامه از سوی سازمان تدارک دیده شده باشد . 

در طول 8 سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران مجموعا 10 قطعنامه   بین المللی از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد در این خصوص صادر شد که مضمون همه  آن ها تا حدودی در جهت کنترل و مهار جنگ بوده است . در ذیل شرایط زمانی صدور  این قطعنامه آورده شده و سعی گردیده است تا اوضاع جبهه ی جنگ در جناح عراق و ایران در زمان قبل و بعد از صدور هر قطعنامه برای خوانندگان محترم تبیین گردد و بدین ترتیب در خصوص رعایت تمام شرایط لازم را برای صدور قطعنامه  ( مطابق پروتکل تدوین شده شورای امنیت )از سوی اعضای وقت شورا بحث خواهد شد . 

 

قطعنامه اول 497  در تاریخ  6/7/59  

اولین قطعنامه شورا در مورد جنگ تحمیلی ( شماره ی 497 ) در تاریخ  6/7/59 یعنی یک هفته پس از آغاز تجاوز همه جانبه عراق به داخل مرزهای ایران صادر گردید . مضمون این قطعنامه توصیه به آتش بس دو طرفه .......

در همان زمان ، تجاوز و ورود ارتش عراق به داخل مرزهای ایران و پیشروی در داخل خاک ایران کاملا محرز و آشکار بوده است و هزاران کیلومتر مربع از خاک جمهوری اسلامی در اشغال رژیم بعث عراق بوده است  . از طرفی با نگاهی به حوادث قبل از آغاز تجاوز همه جانبه عراق ،من جمله تجاوزات گاه و بیگاه  هواپیما ها و نیرو های زمینی و دریایی ارتش عراق و از طرفی پاره نمودن قطعنامه 1975 الجزایر توسط صدام حسین در مقابل دوربین های خبر نگاران و اعلان جنگ تمام عیار این رژیم علیه ایران ، از همان ابتدا متجاوز معلوم بوده است . از این رو با اینکه اولین قطعنامه تقریبا به موقع بوده است لیکن در متن آن هیچ اشاره ای به متجاوز و محکومیت تجاوز و حمایت از مظلوم نگردیده و از طرفی قاطعیت لازم را برای جلوگیری از ادامه ی تجاوز نداشته و هیچ ساز و کار لازم نیز برای ملزم نمودن متجاوز برای قطع تجاوز اندیشیده نشده بود . به عبارت دیگر شورای امنیت با توصیه  طرفین به آتش بس ، با بی تفاوتی کامل  ،تنها از خود رفع تکلیف نموده است و این می توانست حتی چراغ سبزی برای ادامه ی تجاوز ارتش عراق از سوی رزیم بعث تلقی شود . 

 شورای امنیت پس از صدور بیانیه ۲۳ سپتامبر، و عدم کارایی آن مبادرت به صدور قطعنامه ۴۷۹، کرد. این قطعنامه که در ۵ بند تنظیم شده بود، آغازگر جنگ را معرفی و اعلام نکرده بود و در آن از "تجاوز"، "تعیین متجاوز" و "تنبیه متجاوز" سخنی به میان نیامده بود و فاقد سه عنصر اساسی و اصلی مذکور بود، در صورتی که اگر شورا در نظر داشت، تجاوز را احراز و متجاوز را تعیین کند، در این زمینه دستورالعمل مشخص و معین (که از سوی جامعه جهانی پذیرفته شده بود) را داشت. و قطعنامه ۴۷۹، بیشتر حالت "توصیه" داشت.

پس از صدور قطعنامه ۴۷۹، دولت عراق طی نامهای خطاب به دبیرکل اعلام داشت:

"موضع ما دقیقا بر اساس روح قطعنامه ۴۷۹، که طی جلسه شماره ۲۲۴۸ مورخه ۲۸ سپتامبر ۱۹۸۰ (۶ مهر ۱۳۵۹) تصویب شده است می باشد. در نتیجه ما طبعا قطعنامه فوق الذکر شورای امنیت را می پذیریم و آمادگی و انتظار خود را برای اجرای آن در صورتی که طرف ایرانی نیز چنین کند، اعلام می داریم."

جمهوری اسلامی ایران نیز در اظهار نظر راجع به قطعنامه ۴۷۹، اعلام داشت:

"تا زمانی که تجاوز عراق علیه جمهوری اسلامی ایران ادامه دارد و نیروهای عراقی در داخل خاک ایران به اقدامات تجاوزکارانه و خرابکارانه ادامه می دهند، قطعنامه نمی تواند، مورد قبول ایران واقع شود."

در نیمه دوم اکتبر ۱۹۸۰، شورای امنیت ۵ جلسه دیگر بدون صدور قطعنامه و بیانیه تشکیل داد. در جلسات ۱۵ و ۱۷ اکتبر، شهید محمد علی رجایی نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران شرکت کرد، اما این جلسات نیز نتیجه خاصی در بر نداشت. پس از صدور قطعنامه ۴۷۹، شورای امنیت در سکوتی سنگین فرو رفت. این سکوت همزمان با پیشروی نیروهای عراقی در داخل خاک ایران و تحکیم مواضع آنها در مناطق اشغالی بود.

در ۱۹ اکتبر ۱۹۸۰ (۱۷ مهر ۱۳۵۹) عراق با موشکهای زمین به زمین به شهرهای ایران حمله کرد. مقاومتهای مردمی در نقاط مورد هجوم و تحت اشغال بروز کرد، اما شورا همچنان در خواب سنگین خود بود. حتی عملیات ثامن الائمه که منجر به شکست محاصره آبادان شد (۱۳۶۰/۷/۵) نتوانست شورای امنیت را از سکوت بیرون آورد، اما عواملی به شرح ذیل موجب شکسته شدن سکوت شورای امنیت پس از ۲۲ ماه و صدور قطعنامه ۵۱۴ در ۱۲ ژوئیه ۱۹۸۲ (۱۳۶۱/۴/۲۱) شد:

۱- عملیات ثامن الائمه که به شکست محاصره آبادان انجامید.

۲- عملیات طریق القدس که در ۸ آذر ۱۳۶۰، انجام شد و بخشهای مهمی از جنوب ایران آزاد گردید.

۳- عملیات فتح المبین که از ۱۳۶۱/۱/۲، شروع شد و قسمتهای مهمی از خاک ایران اسلامی در مناطق غرب شوش و دزفول آزاد شد و نیروهای عراقی از منطقه رانده شدند.

عملیات بیت المقدس که از نهم اردیبهشت ۶۱، با برتری کامل قوای ایران شروع و با فتح و آزاد سازی خرمشهر در سوم خرداد ۱۳۶۱، پایان پذیرفت. این عملیات ضربه سیاسی و روانی مهمی بر دشمنان ایران وارد کرد، زیرا تمامی تصورات آنان در مورد ناتوانی ایران در هم ریخت.

پیروزی های درخشان ایران در مناطق مختلف جنگ و نمایش قدرت نظامی ایران باعث شد که شورای امنیت به درخواست اردن و حمایت آمریکا تشکیل جلسه دهد و در جلسه ۲۳۸۳ خود، قطعنامه شماره ۵۱۴ را در ۱۲ ژوئیه ۱۹۸۲ برابر با ۱۳۶۱/۴/۲۱ به اتفاق آرا تصویب کند. این قطعنامه علاوه بر مقدمه، در ۶ بند تنظیم شد، که اشاره به بعضی از بندهای آن به وضوح تغییر موضع شورا را نسبت به جمهوری اسلامی نشان می دهد.

۱- شورای امنیت خواستار آتش بس و خاتمه فوری کلیه عملیاتهای نظامی است.

۲- خواستار عقب کشیدن نیروها، به مرزهای شناخته شده بین المللی است.

۳- از دبیر کل تقاضا می نماید که ظرف مدت ۳ ماه در مورد اجرای این قطعنامه گزارش خود را تسلیم نماید.

در قطعنامه ۵۱۴، مواد زیر قابل تامل است:

۱- در این قطعنامه برای نخستین بار از برقراری آتش بس، عقب نشینی نیروها و تشکیل نیروی پاسدار صلح و استقرار آنها سخن می رود.

۲- در حالی که در قطعنامه ۴۷۹ از دبیر کل خواسته شده بود، ظرف ۴۸ ساعت به شورای امنیت گزارش دهد، این مهلت در قطعنامه ۵۱۴ سه ماه تعیین شده بود که نشان از این داشت که این بار شورای امنیت متوجه شده که مسئله تجاوز عراق به ایران اسلامی به راحتی قابل حل نیست.

۳- عقب نشینی نیروها به مرزهای شناخته شده بین المللی که در بند ۲ قطعنامه مطرح گردید، هنگامی مورد گفت وگو قرار گرفت که قوای عراق از اکثر نقاط مهم و استراتژیک ایران بیرون رانده شده بود. به بیان دیگر زمانی صحبت از عقب نشینی نیروها به میان آمد که در مناطق جنوبی جبهه، نیروهای ایران به مرزهای بین المللی رسیده بودند. به دلایلی که ذکر شد، قبول قطعنامه از طرف عراق و رد آن از طرف ایران قابل پیش بینی بود و این امر تحقق یافت. نهایت آن که جمهوری اسلامی ایران پس از تصویب قطعنامه ۵۱۴ شورای امنیت دست به تحریم شورا زد و در جلسات آن شرکت نکرد.

قطعنامه ی دوم (514) در تاریخ21/4/61

شورای امنیت در هنگام اشتغال خرمشهر و تا پایان اشتغال ،هیچ قطعنامه ای در جلوگیری از قتل و تجاوز به شهروندان ایرانی وخروج نیروهایعراقی از سرزمینهای اشغالی ایران صادر نکرد تا اینکه ایرانیان با کسب اعتماد به نفس و تجهیز قوا با چهار عملیات بزرگ ثامن الئمه (شروع در تاریخ5/7/60)،طریق القدس (تارخ8/9/60)،فتح المبین (تاریخ2/1/61)و سرانجام بیت المقدس(تاریخ10/2/61)موفق به آزادی خرمشهر در سوم خرداد 1361گردیدند (در پایان عملیات از مجموع13600کیلومتر مربع که در آغاز سال دوم جنگ تحت اشتغال دشمن بود 8600کیلومتر مربع آزاد و 2500کیلومتر مربع تخلیه گردید آزادی خرمشهر نقطه عطفی در تحولات جنگ بود و از این تاریخ بود که ایران توانایی باز دارندگی و حفظ استقلال خود را به جهانیان اثبات نمود و قدرت مردمی و نظامی خود را به رخ حامیان اشغال کشید . در این زمان بود که قطعنامه ی دوم (514)شورای امنیت در تاریخ21/4/61صادر شد که در آن طرفین توصیه به آتش بس و عقب نشینی به مرزهای بین المللی شدند . که این قصعنامه علاوه بر بی خاصیت بودن با تاخیر و سرفا برای رفع تکلیف صادر شده است .

 

قطعنامه سوم (522) در تاریخ 12/7/61

پس از آزادی خرمشهر،با توجه به افزایش روحیه ی نیروهای ایرانی فکر تنبیه متجاور در ایرانیان قوت گرفت تا با توجه به اینکه سازمانهای بین المللی هیچ اقدام باز دارندگی را بعمل نیاورده اند پس باید خود ایران اسلامی نسبت به تنبیه متجاوز و از کار انداختن ماشین جنگی رژیم عراق اقدام نموده تا در آتی از جانب هر متجاوزی از جمله تجاوز مجدد عراق در امان باشد .از این رو قوای ایران در تاریخ 23/4/61 یعنی 50روز پی از آزاد سازی خرمشهر ،عملیات رمضان را آغاز کرد که هدف آن عقب راندن نیروهای ارتش عراق و تهدید بصره بود و این ترس خود بخود برای متجاوز و سازمانهای بین المللی بوجود آمد که ممکن است نیروهای ایرانی بخواهند وارد خاک عراق شده و در آن پیشروی نمایند لذا به مرور و با پیروزی هایی که ایرانیان بدست آوردند نگرانی حامیان رژیم بعث عراق از احتمال سقوط این رزیم و شکست آن بیشتر شد . لذا ضمن اقدام عملی کمک بسیار به ارتش از هم پاشیده عراق و حضور فیزیکینیروی انسانی و تجهیزاتی و اطلاعاتی و فنی و مستشاری از سوی آمریکا ، روسیه . فرانسه ، مصر و سایر همقطاران  شورای امنیت نیز در تاریخ 12/7/61یعنی کمتر از 3 ماه پس از قطعنامه ی دوم،سومین قطعنامه (522)را صادر کرد که در آن طرفین را به آتش بس فوری و عقب نشینی به مرزهای بین المللی فرا خواند . که خود بخود این موضوع متبادر می شود که قطعنامه مذبور برای بازدارندگی موفقیتهای آتی ایران صادر شده است . 

در فاصله قطعنامه شماره ۵۱۴ و قطعنامه بعدی (قطعنامه ۵۲۲) دو عملیات عمده در جبهه های جنگ از طرف قوای ایران صورت گرفت. یکی عملیات رمضان که دو روز پس از قطعنامه ۵۱۴ (یعنی در ۲۳ تیر ۶۱) در محور جنوب و جنوب غربی اهواز انجام شد، دیگری عملیات مسلم بن عقیل که از تاریخ ۶۱/۷/۹، در منطقه سومار غرب انجام پذیرفت و موجب آزادی سازی مناطق زیادی از خاک ایران و نیز تسلط بر شهر مندلی عراق گردید. در نتیجه موجب نگرانی عمیق شورای امنیت شد که در نهایت منجر به صدور قطعنامه ۵۲۲ (در تاریخ ۴ اکتبر /۱۹۸۲ ۱۳۶۱/۷/۱۲) شد.

این قطعنامه نیز، مانند قطعنامه های قبلی جنبه "توصیه" داشت. با توجه به فاصله زمانی اندک بین این دو قطعنامه و با در نظر گرفتن این که در شکل، متن و محتوا، قطعنامه ۵۲۲ تفاوت چندانی با قطعنامه ۵۱۴، نداشت و با عنایت به این که تحولات عمده و مهمی نیز در جبهه های جنگ رخ نداده بود، این نتیجه حاصل می شود که صدور قطعنامه ۵۲۲، فقط پاسخی به فشار عراق و طرفدارانش در شورای امنیت بوده است، شورا تحت تاثیر آنها ناگزیر از صدور قطعنامه جدید شده که تکرار قطعنامه های پیش بوده است. البته، این قطعنامه نیز پذیرفته نشد. می توان گفت که اگر در میان قطعنامه های شورای امنیت قطعنامه ۴۷۹، را ظالمانه ترین و غیر منصفانه ترین آنها بدانیم، قطعنامه ۵۲۲، را نیز باید کم ارزشترین و کم اهمیت ترین آن به حساب آورد.

 

قطعنامه ی چهارم (540) در تاریخ 9/8/62  

از زمان آغاز جنگ یعنی دیماه 1359 ، رژیم عراق بارها به مناطق مسکونی و شهرهای ایران حمله و تاسیسات زیر بنایی کشور را تخریب نموده بود از طرفی از همان ابتدای جنگ ، جنگ دریایی در مناطقی از خلیج فارس را آغاز کرده و کشتی های تجاری و نفتی ایران را مورد حمله قرار داده بود بطوریکه برای مدتی صدور نفت ایران متوقف گردید . پس از فتح خرمشهر و قدرت گرفتن نیروهای ایرانی ،ایران تهدید کرد که در صورت ادامه حملات عراق ، ایران تنگه ی هرمز را خواهد بست. با توجه به اینکه تنگه ی هرمز یکی از مناطق استراتژیک اقتصادی جهان درحد فاصلدریای عمان و خلیج فارس بود و روزانه دهها کشتی تجاری و نفتکش متعلق به کشورهای مختلف از آن عبور و مرور می کردند ،این تهدید برای حامیان عراق بسیار جدی و غیر قابل تحمل می نمود . شورای امنیت که تا پیش از این تاریخ ، حمله به مناطق مسکونی و زیر بنایی و کشتی های تجاری ایران را محکوم نکرده بود در تاریخ 9/8/62 و پس از عملیات های والفجر مقدماتی و والفجر 1و2و3و4 از سوی قوای ایرانی و پس از آنکه ایران نیز با چند موشک مناطقی از عراق را مورد حمله قرار داد قطعنامه ی چهارم (540)را صادر کرد که در آن طرفین توصیه به توقف فوری جنگ گردیده و حمله به منطق مسکونی و کشتی های تجاری محکوم شده بود .

 

 

در فاصله قطعنامه ۵۲۲، تا قطعنامه ۵۴۰، شش عملیات توسط جمهوری اسلامی انجام شد که موفق ترین آنها عملیات والفجر ۴ بود و شاید به همین دلیل شورا باز هم به فکر صدور قطعنامه ۵۴۰ در جلسه ۲۴۹۳ شورا در تاریخ ۳۱ اکتبر ۱۹۸۳ (۱۳۶۲/۸/۹) با ۱۲ رای موافق، سه رای ممتنع (پاکستان، نیکاراگوئه و مالت) و بدون رای مخالف تصویب شد.

فاصله زمانی این قطعنامه با قطعنامه قبلی بیش از یک سال است و اگر بگوییم که قطعنامه ۵۴۰، بیشتر متعاقب عملیات والفجر ۴ بوده و از آن متاثر شده است، سخنی به گزاف نیست. در آخرین پاراگراف بخش مقدماتی این قطعنامه، شورا بررسی علل جنگ را پذیرفته بود. هر چند این اعلام با سه اشکال عمده مواجه بود:

۱  این مسئله مهم (بررسی علل جنگ) در قسمت مقدماتی مطرح و در قسمت اجرایی برای آن مکانیسمی اختصاص داده نشده بود.

۲  با این که شورا پذیرفته بود که جنگی واقع شده، اما از تجاوز و متجاوز سخنی به میان نیاورده بود.

۳ به مسئله ای با این اهمیت (تجاوز)، بسیار مبهم و گذرا اشاره شده بود.

با این وجود نمی توان منکر شد که همین مقدار پیشرفت نیز چرخش مهم و امید بخشی را در سلسله جلسات شورا پدید آورده بود.

قطعنامه۵۴۰ از یک جهت بی سابقه بود که در میان قطعنامه های شورای امنیت در مورد جنگ ایران و عراق به اتفاق آرا به تصویب نرسید و ۳ کشور به آن رای ممتنع دادند.

امام جمعه وقت تهران، حضرت آیت الله خامنه ای در خطبه های نماز جمعه تهران رد قطعنامه ۵۴۰، را اعلام نمودند و توجه دادند که اصولا سیاست ایران در قبال شورای امنیت تغییر نکرده است، مگر آن که شورا سیاستهای خود را تغییر دهد. البته عراق ضمن طرح ایرادات جزئی قطعنامه ۵۴۰، را پذیرفت.

قطعنامه ی پنجم(552)در تاریخ 11/3/63  

از  اردبیهشت ماه سال 63جنگ کشتی ها در خلیج فارس بطور آشکار آغاز شد و با توجه به تداوم تهدید ایران به بستن تنگه هرمز  _ در صورت ادامه حملات عراق به کشتی های ایرانی و حمایت غرب از عراق و مشخص شدن جدیت ایران در دفاع و احتمالا بستن تنگه هرمز ، در این صورت بود که  قطعنامه ی پنجم(552)شورای امنیت در تاریخ صادر شد که در آن حفظ آزادی کشتیرانی و محکومیت حمله به کشتی های تجاری مورد تاکید قرار گرفته بود.

به دنبال انتساب چند حمله از طرف ایران به کشتی ها در خلیج فارس، شورای همکاری خلیج فارس در تاریخ ۱۴ مه ۱۹۸۴، طی شکایتی به شورای امنیت خواستار شد که شورا علیه اقدامات تلافی جویانه ایران و نقض حقوق کشتیرانی آزاد در خلیج فارس شدت عمل نشان دهد. لذا، شورای امنیت پس از بررسی شکایت در جلسه ۲۵۴۶ مورخه اول ژوئن ۱۹۸۴ (۶۳/۳/۱۱) با ۱۳ رای موافق و دو رای ممتنع قطعنامه ۵۲۲، را تصویب کرد.

به این قطعنامه ایرادهای متعددی وارد بود، از جمله این که فلسفه وجودی آن به دنبال انتساب چند حمله به کشتی ها، توسط جمهوری اسلامی ایران بود; اما این که این حملات از جانب ایران انجام گرفته باشد، ثابت نشده بود. این در حالی بود که شورا در برابر حملاتی که عراق به صراحت مسئولیت آنها را به عهده گرفته بود، عکس العمل مناسبی نشان نداده بود. یکی دیگر از ایرادهای وارده به قطعنامه ۵۲۲، این است که از روح و مفاد قطعنامه و تصریح محکومیت حملات اخیر به کشتی های بازرگانی در مسیر بنادر کویت و عربستان این چنین مستفاد می شود که شکایت شورای همکاری خلیج فارس مورد تایید شورای امنیت قرار گرفته است، لذا روشن بود که این قطعنامه کاملا مورد قبول جمهوری اسلامی واقع نشد.

 

قطعنامه ی ششم (582)در تاریخ 5/12/64

از مهر ماه سال 63تا مهر ماه سال 64،سال فروکشی موقث آتش جنگ و آغاز اقدامات سیاسی از سوی ایران برای پایان جنگ بوده است . اقدامات سیاسی ایران در این سال چندان نتیجه بخش نبود . شورای امنیت هم در این دوران هیچ قطعنامه ای در حمایت از اقدامات ایران برای توقف جنگ صادر نکرد . تا اینکه در تاریخ 20/11/64قوای ایران پس از نا امیدی از تلاش  سیاستمداران خود برای توقف جنگ ،دست به اجرای عملیات والفجر 8 نمود که در آن موفق به فتح فاو و اسارت تعداد زیادی از نیروهای عراق گردید .پس از موفقیت قوای ایران قطعنامه ی ششم (582)شورای امنیت در صادر شد که در آن طرفین توصیه به آتش بس فوری و عقب نشینی به مرزهای بین الملل شدند . در این قطعنامه مبادله ی اسرا نیز از طرفین در خواست شده بود .

در فاصله صدور قطعنامه ۵۴۰ تا قطعنامه ۵۸۲، چندین عملیات دیگر توسط نیروهای ایران صورت گرفت که مهمترین آنها عملیات والفجر ۸ بود که در تاریخ ۶۴/۱/۲۰، در منطقه فاو آغاز و منجر به تصرف شهر فاو در خاک عراق و قسمتهای دیگری به وسعت ۷۰۰ کیلومتر مربع شد.

والفجر ۸ یکی از موفق ترین عملیاتهای جنگی ایران بود که آثار نظامی، سیاسی و روانی مهمی بر عراق و منطقه و حتی معادلات جهانی در قبال جنگ گذاشت. با این عملیات ارتباط دریایی مستقیم عراق با خلیج فارس قطع شد و نیروهای ایران به بصره و مرز عراق با کویت نزدیک شدند. اثر این عملیات آن چنان بود که چند روز پس از آن، شورای امنیت به درخواست عراق و سایر اعضای گروه هفت اتحادیه عرب تشکیل جلسه داد.

جلسات شورا دو هفته به طول انجامید و طی آن عده ای از اعضای اتحادیه عرب و نیز دبیر کل اتحادیه (شاذلی قلیبی) در سخنرانیهای خود، ایران را متجاوز خواندند و خواستار اجرای فصل هفتم منشور در مورد ایران شدند. ایران در بحثهای شورا شرکت نکرد، ولی نظرات خود را به طور غیر مستقیم از طریق دبیر کل و بعضی از اعضای شورا مطرح کرد.

به هر حال قطعنامه ای که در اصل توسط گروه اتحادیه عرب پیشنهاد شده بود، با تغییراتی در عبارات و کلمات در تاریخ ۲۴ فوریه ۱۹۸۶ (۱۳۶۴/۱۲/۵) در جلسه ۲۶۶۶ شورا به اتفاق آرا و به نام قطعنامه ۵۸۲ تصویب گردید.

در بند چهارم این قطعنامه آمده بود:

۴- شورا درخواست دارد که مبادله اسرای جنگی ظرف مدت کوتاهی پس از توقف مخاصمات با همکاری کمیته بین المللی صلیب سرخ انجام گیرد.

برای اولین بار بود که مسئله اسرای جنگی مطرح می شد و علت آن افزایش تعداد اسرای عراقی نسبت به تعداد اسرای ایرانی بود.

این قطعنامه نیز همانند قطعنامه های قبلی جنبه توصیه داشت. فاصله زمانی صدور قطعنامه ۵۵۲ تا قطعنامه ۵۸۲، یک سال و هشت ماه و بیست و پنج روز و تا قطعنامه ۵۴۰ دو سال و ۳ ماه و ۲۶ روز است. در خلال این مدت طولانی، چندین عملیات نظامی از سوی ایران صورت گرفت که از آن میان عملیات خیبر و والفجر ۸ نتایج چشمگیرتری داشتند. شورای امنیت به فاصله دو روز پس از شروع عملیات والفجر ۸ بحث خود را در مورد جنگ عراق با ایران آغاز کرد که منجر به صدور قطعنامه ۵۸۲ شد.

بدین ترتیب می توان گفت که عامل مهم در تعیین زمان صدور قطعنامه ۵۸۲ عملیات والفجر ۸ و تصرف فاو به وسیله قوای ایران بوده است. جمهوری اسلامی ایران در اظهار نظر راجع به قطعنامه ۵۸۲ اعلام داشت:

آن قسمت از قطعنامه که به کل موضوع جنگ و خاتمه خصومتها مربوط می شود، ناقص، بی اعتبار و غیر قابل اجرا است. تا زمانی که شورا قادر نباشد به رغم اعمال نفوذ برخی از اعضای دائم که بر اتخاذ مواضع یک طرفه اصرار می ورزند، مواضع عادلانه و صحیح مبتنی بر مسئولیتها و وظایف خود را اعمال نماید، مسئولیت ادامه جنگ بر عهده شورا است. شورا، عراق را در حمله به خاک ایران محکوم نکرده است. قطعنامه به لزوم حل مسالمت آمیز اختلافات اشاره دارد، ولی از نقض همه جانبه این اصل توسط عراق در هجوم به ایران ذکری نکرده است.

در مورد کاربرد سلاح شیمیایی، در قطعنامه برخورد ملایم تری از موضعگیری قبل شورا (بیانیه آوریل ۱۹۸۵) شده است. شورا در مورد حمله به هواپیمای مسافربری و تهدیدات امنیت هوایی و حمله به مناطق مسکونی میبایست موضعگیری محکم تری می کرد. به هر حال جمهوری اسلامی ایران آماده است، در زمینه رعایت مقررات بین المللی با دبیر کل سازمان ملل متحد همکاری نماید.

عراق اعلام داشت، چنان چه دولت ایران قطعنامه ۵۸۲، را رسما و بدون قید و شرط قبول و اجرا کند، عراق نیز آماده است آن را اجرا نماید. به این ترتیب این قطعنامه نیز بی اثر ماند.

 قطعنامه هفتم(588) تاریخ 16/7/65

در اواخر سال 64 و اوایل سال 65عملیات والفجر 9و کربلای1 از سوی ایران اجرا گردید و در این دوره بود که استراتژی دفاع متحرک عراق به شکست انجامیده بود . پس از این تحولات در تاریخ 16/7/65قطعنامه هفتم(588)شورای امنیت صادر گردید که در آن اجرای قطعنامه ی ششم(582)مورد تاکید قرار گرفته بود . 

مواردی که در رابطه با قطعنامه ۵۸۸، می توان برشمرد به شرح زیر است:

عنوان قطعنامه چون گذشته "وضعیت ما بین ایران و عراق" است و جنبه توصیه بودن قطعنامه نیز بر جای خود می باشد. ضمن آن که از نظر حجم و تعداد کلمات به کار برده شده، کوتاه ترین قطعنامه از مجموع قطعنامه های مورد مطالعه است.

در پاراگرافهای اجرایی قطعنامه ۵۸۸، مطلب تازه و جدیدی نیست، جز آن که خواستار اجرای قطعنامه ۵۸۲ شده است، درخواست دبیر کل برای شدت بخشیدن به تلاشهایش و اعلام ادامه بررسی شورا نیز تازگی ندارد. تنها در پاراگراف سوم عبارت "بررسی گزارش دبیرکل و شرایط لازم برای برقراری صلح با دوام بین دو کشور" حاوی مطلب جدیدی است.

می توان گفت که شورا با قطعنامه ۵۸۸ آخرین اتمام حجت خود را برای پذیرش قطعنامه هایی از نوع آنچه تا آن زمان صادر کرده بود، انجام داده و راه را برای تحولی اساسی و عظیم در نگرش خود نسبت به کل موضوع جنگ هموار ساخته است.

قطعنامه ۵۹۸، نه یک شبه به وجود آمد و نه محصول تفکری یک بعدی و یک جانبه بود. این قطعنامه بنایی بود که برای ایجاد آن زمینه های مناسب لازم داشت و قطعنامه های ۵۸۲ و ۵۸۸ از جمله این زمینه ها بود، زیرا اولین عبارت قطعنامه ۵۹۸ اشاره به قطعنامه ۵۸۲ دارد. از این رو اهمیت قطعنامه ۵۸۸ و پیام ویژه آن به این لحاظ است و در جنبه های دیگر فاقد ارزش چندان است. قطعنامه ۵۸۸ در همان روز تصویب (۸ اکتبر ۱۹۸۶ برابر با ۱۳۶۵/۷/۱۶) توسط دبیرکل به وزرای خارجه هر دو کشور ابلاغ شد.

عراق قطعنامه ۵۸۸ را پذیرفت و جمهوری اسلامی ایران توسط نامه ای که از سوی وزیر امور خارجه وقت علی اکبر ولایتی برای دبیرکل سازمان ملل ارسال شد، یکی از صریح ترین و مستدل ترین موضع گیری های خود را در قبال قطعنامه های شورای امنیت عموما و قطعنامه ۵۸۸ به ویژه اعلام کرد.

این نامه با شرح اقدامات تجاوزکارانه عراق و موضع گیریهای مقطعی و دور از حقیقت شورای امنیت تا آن روز، زمینه مناسبی ایجاد کرد تا شورای امنیت، به طور جدی در موضع خود نسبت به جنگ تحمیلی تجدیدنظر نماید. دبیرکل نظریات طرفین در مورد قطعنامه ۵۸۸ را به اطلاع شورای امنیت رساند.

به این ترتیب این قطعنامه نیز سرنوشتی مشابه قطعنامه های قبلی پیدا کرد.

در فاصله صدور قطعنامه ۵۸۸ تا ۵۹۸، عملیاتهای متعددی در جبهه های جنگ صورت گرفت که مهمترین آنها سلسله عملیاتهای فتح، کربلا و نصر است.

وجه مشترک اکثر این عملیات ها این بود که در داخل خاک عراق انجام می شد و اغلب توام با موفقیت در رسیدن به اهداف تعیین شده بود. به این ترتیب تهدیدی بسیار فزاینده برای عراق به وجود آمده بود. به ویژه با پیشروی نیروهای ایران به سوی بصره، شورای امنیت نسبت به جنگ بیشتر حساس می شد. در همین زمان نیروی هوایی عراق حملات خود را در منطقه خلیج فارس به روی تاسیسات انتقال نفت ایران و همچنین نفتکشها گسترش داد. همچنین با بهره برداری از پایگاه های برخی از کشورهای منطقه، عراق توانست به جزایر سیری و خارک حمله کند. در چنین فضایی بود که قطعنامه ۵۹۸ به عرصه ظهور رسید.

 

قطعنامه هشتم (598) تیرماه 1366

در اواخر سال 65 و اوایل سال66 چندین عملیات کوچک و بزرگ من جمله کربلای4و5و10 ..و نصر...4توسط نیروهای ایرانی طراحی و اجرا گردید .در عملیات کربلای 5شدیدترین درگیریهای طول جنگ در پشت دروازه های شهر بصره و تهدید بصره توسط ایران به وقوع پیوست . در این دوران موازنه ی قدرت به نفع ایران بود لذا از اسفند 65(دوباره پس از عملیات کربلای 5 )تلاشی جهانی برای تهیه و تنظیم قطعنامه هشتم شورای امنیت موسوم به 598آغاز شد و در پایان تیر ماه 66 به تصویب شورای امنیت رسید . همزمان تلاش آمریکا برای افزایش تحریم اقتصادی و تسلیحاتی ایران نیز شدت گرفت . در این قطعنامه ، تصمیم به خاتمه دادن به منازعه ایران و عراق گرفته شد و آتش بس فوری و پیدا کردن یک راه حل جامع و شرافتمندانه و عادلانه و عقب نشینی به مرزهای بین المللی و اعزام تیم نظارت به مرزهای دو کشور مورد تاکید قرار گرفت . و می توان اذعان نمود که این قطعنامه تنها قطعنامه ای بود که می توانست حد اقل خواسته های ایران تامین کند و نسبت به سایر قطعنامه های صادر شده سازمان ملل منطقی تر جلوه نماید . ایران بدلیل برخی از ملاحظات سیاسی و نظامی ابتدا از پذیرش آن سر باز زد و پیش شرطهایی را برای پذیرش عنوان کردتبلیغات گسترده جهانی پیرامون قطعنامه 598، جهت تحت فشار قرار دادن ایران آعاز شد، هم زمان ایران با اعزام هیاتی، تحت عنوان گروه کار به نیویورک در خصوص مذاکرات فنی و کارشناسی، پیرامون آشنائی با طرح اجرایی دبیر کل سازمان ملل، تلویحاً موافقت خود را با پیش شرطهائی  اعلام کرد.  و این در شرایطی بود  که عراق صریحاً طرح اجرایی دبیر کل را رد کرده بود ،  در این رابطه یک کارشناس مرکز مطالعات استراتژیک در امریکا چنین گفته بود: دیپلماسی ایران در قالب طرح اجرایی دبیر کل می باید به عنوان پایه مناسبی در مذاکرات مربوط به پایان جنگ قرار یگیرد و سازمان ملل باید ، حق ایران به عنوان قربانی تجاوز را بپذیرد. 

 

شورای امنیت پس از مشورتهای فراوان و با توافقات اصولی به عمل آمده در ۲۹ تیرماه ۱۳۶۷ (۲۰ ژوئیه ۱۹۸۷ میلادی) در جلسه شماره ۲۷۵۰ خود طرح قطعنامه ای را که قبلا در خصوص کلمه به کلمه آن توافق شده بود به اتفاق آرا به تصویب رساند. طرح قطعنامه را اعضای دائم شورا تهیه کرده بودند و نظریات اعضای غیردائم نیز تا حدودی لحاظ شده بود.

قطعنامه ۵۹۸: شورای امنیت، با تایید مجدد قطعنامه ۵۸۲ خود به سال ۱۹۸۶ میلادی، با ابراز نگرانی عمیق از این که علی رغم در خواستهایش برای آتش بس، منازعه بین ایران و عراق به شدت سابق با تلفات شدید انسانی و تخریب مادی ادامه دارد، با ابراز تاسف از آغاز و ادامه منازعه، همچنین با ابراز تاسف از بمباران مراکز صرفا مسکونی غیرنظامی، حملات به کشتیرانی بیطرف یا هواپیماهای کشوری، نقض قوانین بین المللی انسان دوستانه و دیگر قوانین ناظر بر درگیری مسلحانه، بویژه کاربرد سلاح شیمیایی برخلاف الزامات پروتکل ۱۹۲۵ ژنو، با ابراز نگرانی عمیق نسبت به احتمال تشدید و گسترش بیشتر منازعه، مصمم گردید به تمامی اقدامات نظامی بین ایران و عراق خاتمه بخشد، معتقد شد که می باید یک راه حل جامع، عادلانه، شرافت مندانه و پایدار بین ایران و عراق به دست آید.

با یادآوری مفاد منشور ملل متحد، به ویژه تعهد همه دول عضو به حل اختلافات بین المللی خود از راههای مسالمت آمیز به نحوی که صلح و امنیت بین المللی و عدالت به مخاطره نیفتد، با حکم به این که در منازعه ما بین ایران و عراق زمینه صلح حاصل شده است، با اقدام براساس مواد ۳۹ و ۴۰ منشور ملل متحد:

۱ - خواستار آن است که به عنوان یک قدم اولیه جهت حل و فصل (مناقشه) از راه مذاکره، ایران و عراق یک آتش بس فوری را رعایت کرده، به تمامی عملیات نظامی در زمین، دریا و هوا خاتمه داده و تمامی نیروهای خود را بدون درنگ به مرزهای شناخته شده بین المللی بازگردانند.

۲- از دبیرکل درخواست می کند که یک تیم ناظر ملل متحد را برای بررسی، تایید و نظارت بر آتش بس و عقب نشینی نیروها اعزام نماید و همچنین از دبیرکل درخواست مینماید با مشورت طرفین درگیر، تدابیر لازم را اتخاذ نموده، گزارش آن را به شورای امنیت ارائه نماید.

۳ مصرانه می خواهد اسرای جنگی آزاد شده و پس از قطع مخاصمات فعال کنونی، براساس کنوانسیون سوم ژنو ۱۲ اوت ۱۹۴۹، بدون تاخیر به کشور خود بازگردانده شوند.

۴- از ایران و عراق می خواهد با دبیرکل در اجرای این قطعنامه و در تلاشهای میانجیگرانه برای حصول یک راه حل جامع، عادلانه و شرافتمندانه مورد قبول دو طرف در خصوص تمام موضوعات موجود، منطبق با اصول مندرج در منشور ملل متحد، همکاری نمایند.

۵- از تمامی کشورهای دیگر می خواهد که حداکثر خویشتنداری را مبذول دارند و از هرگونه اقدامی که می تواند منجر به تشدید و گسترش بیشتر منازعه گردد احتراز کنند و بدین ترتیب اجرای قطعنامه حاضر را تسهیل نمایند.

۶- از دبیرکل درخواست می نماید که با مشورت با ایران و عراق، مسئله تفویض اختیار به یک هیات بیطرف برای تحقیق راجع به مسئولیت منازعه را بررسی نموده و در اسرع وقت به شورای امنیت گزارش دهد.

۷- ابعاد خسارات وارده در خلال منازعه و نیاز به تلاشهای بازسازی با کمکهای مناسب بین  المللی پس از خاتمه درگیری تصدیق می گردد و در این خصوص از دبیرکل درخواست میکند که هیات کارشناسان را برای مطالعه موضوع بازسازی و گزارش به شورای امنیت تعیین نمایند.

۸- همچنین از دبیرکل درخواست می کند که با مشورت با ایران و عراق و دیگر کشورهای منطقه، راههای افزایش امنیت و ثبات منطقه را مورد مدافه قرار دهد.

۹- از دبیرکل درخواست می کند که شورای امنیت را در مورد اجرای این قطعنامه مطلع نماید.

۱۰-مصمم است برای بررسی اقدامات بیشتر جهت رعایت و اجرای این قطعنامه در صورت ضرورت جلسات دیگری مجددا تشکیل دهد.

در تحلیل قطعنامه از نظر صوری و شکلی اهم نکات قابل توجه عبارتند از:

۱- عنوان قطعنامه ۵۹۸، نظیر قطعنامه های پیشین "وضعیت مابین ایران و عراق" نیست، بلکه برای اولین بار قطعنامه تحت عنوان "منازعه بین ایران و عراق" صادر شده است.

۲- این قطعنامه چه از نظر شکلی و چه از نظر ماهوی توصیه نیست، بلکه تصمیم برخاسته از اعتقاد شورای امنیت است و این موضوع علاوه بر محتوای قطعنامه، در آغاز پاراگرافهای ۱، ۷، ۸ و ۱۰، قسمت مقدماتی و پاراگراف ۱۰ اجرایی، صراحت دارد. اگرچه در این مورد تناقضی وجود دارد و آن این که در بعضی موارد (اشاره به تعهد دولتها به حل مسالمتآمیز اختلافات خود و بندهای ۳، ۴، ۵ و ۶، قسمت اجرایی قطعنامه) حالت قطعنامه توصیه است، اما به هر حال حالت آمریت قطعنامه غالب است.

۳- از نظر حجم و تعداد کلمات به کار برده شده،قعطنامه  مفصلی است.

۴- این قطعنامه به اتفاق آرا صادر گردید.

۵- از نظر فاصله زمانی، قطعنامه ۵۹۸ با قطعنامه قبلی (۵۸۸) آن، نه ماه و نیم فاصله دارد. این بدان معنا نیست که همچون فواصل سایر قطعنامه ها، شورای امنیت جنگ عراق با ایران را به حال خود رها کرده باشد، بلکه در تمام این مدت شورا به مشورتهای فشرده خود برای تنظیم قطعنامه جامعی که فصل مشترک نظریات شورا، عراق و ایران باشد، مشغول بود.

۶- وضعیت جبهه های جنگ، به صورتی بود که نگرانی شورا رابه همراه داشت. به عبارت دیگر، اگر چه قطعنامه ۵۹۸ حاصل مدتها مذاکره و مشورت بود، ولی مقطع زمانی صدور آن جالب است. هم احتمال تشدید و هم احتمال گسترش جنگ موجب نگرانی شورا شده بود. مقصود از تشدید جنگ، نزدیک شدن قوای ایران به بصره و عملیات پی در پی در داخل خاک عراق بود و مراد از گسترش جنگ، نزدیک شدن قوای ایران به مرزهای عراق و کویت، همچنین درگیری در خلیج فارس گسترش یافته بود. ایران قطعنامه ۵۹۸ را نه رد کرد و نه قبول. از جمله استدلالهای جمهوری اسلامی ایران توسط سخنگوی وقت شورای عالی دفاع، هاشمی رفسنجانی بیان شده است:

"پیش از این به علت جهت گیریهای ناعادلانه قطعنامه های شورای امنیت، ما این قطعنامه ها را نمی پذیرفتیم". اما در این قطعنامه نکات مثبتی دیدیم که حاضر شدیم، پیرامون آن مذاکره کنیم. جمهوری اسلامی ایران قطعنامه ۵۹۸ را به طور کلی رد نکرده است، چون در آن جای بحث می بیند. توقع دیگران این است که ما قطعنامه را کلا رد کنیم یا بپذیریم، نکته منفی آن این است که می گوید به محض شروع مذاکره و پیش از شناسایی متجاوز و محاکمه آن، آتش بس اعلام شود و ما این بند را قبول نداریم، بند مربوط به معرفی متجاوز می تواند به عنوان تنها کلید حل مسایل به شمار آید و این نکته مثبتی است، اما باید پیش از اعلام آتش بس انجام شود، ما به آمریکا سو»ظن داریم و می دانیم به محض اعلام آتش بس، آنان در عمل صادق نخواهند بود.

بنابراین ما نمی توانیم چنین مخاطره ای را بپذیریم. ما میگوییم اول متجاوز معرفی شود و بعد راه برای حل مسایل جدی هموار خواهد شد. معلوم است که محاکمه و تنبیه متجاوز و بازپرداخت غرامت از همین اقدام آغاز خواهد شد. اگر این جابه جایی در بندها انجام شود، راه هموار خواهد شد.

این موضع گیری نزدیک به یک سال ادامه داشت. بهترین منطق و دلیلی که برای اتخاذ این موضع (نه رد و نه قبول) می توان اقامه کرد، این است که جمهوری اسلامی ایران به دلیل عدم تحقق کامل نظریاتش قطعنامه را نپذیرفت.

اما به خاطر توجهی که به اصول مورد نظر ایران در قطعنامه شده بود و به دلیل این که با توجه به شرایط سیاسی و بین المللی بیش از این امکان امتیاز گرفتن از شورا وجود نداشت و اصولا به خاطر "روز مبادا" قطعنامه را رد هم ننمود.

قطعنامه نهم 19/2/67

پس از صدور قطعنامه هشتم (598). با ادامه جنگ و تمایل عراق به خاتمه جنگ در تاریخ 19/2/67قطعنامه نهم (612) شورای امنیت صادر شد که در آن کاربردسلاح های شیمیایی از سوی عراق مورد تائید قرار گرفت و اجرای فوری مفاد پروتکل ممنوعیت استفاده از گازهای شیمیایی و محکومیت کاربرد آن ها مورد توجه و تاکید قرار گرفته بود . که این وضعیت در حالی بود که تا کنون بارها و بارها در عملیاتهای مختلف ایران مورد حملات و بمبارانهای وحشتناک شیمیائی قرار گرفته بود و آثار زیانبار کاربرد این سلاح کشتار جمعی هنوز هم در ایران هر از چندی یکی را به کام مرگ می کشاند . وشهرحلبچه در مورخه 25/12/1366 مورد بمباران شیمیائی توسط رژیم عراق قرار گرفته شده بود پس این توهم بوجود آمد که شاید ایران نیز به توانائی کاربرد سلاح شیمیائی دسترسی پیدا نموده و اقدام عملی نماید . همانند جنگ شهرها . نفتکشها ! پس این قطعنامه با صورت باز دارندگی ایران از بکارگیری توانمیدیهای احتمالی اش صادر شد . و البته باید اعلام نمود که ایران بمباران شهر حلبچه را تهدیدی شیمیائی علیه شهرهای خود با تلقی نمود .

 

قطعنامه ی دهم (620) در تاریخ 4/6/67

در اوایل سال 67 پس از نا امیدی سازمانهای جهانی از توقف پیشرفتهای ایران و نگرانی از شکست آمریکا در تئوری جنگ بدون برنده ایران و عراق ارتش آمریکا مستقر در خلیج فارس دست به تحرکات وسیعی علیه ایران زد که مهمترین آن ها در تیر ماه سال 67 بود،ناو وینسنس آمریکا به فرماندهی ویلیام راجرز در یک اقدام تامل بر انگیز و با اطلاع کامل از اینکه هواپیمای در حال پرواز . از نوع مسافربری بوده و مقصد و مبدا آن مشخص است با شلیک یک فروند موشک از خلیج فارس 290 مسافر ایرانی را که تمامی آنان غیر نظامی بودند به شهادت رساند . این تحرکات و نیز تحرکات ارتش عراق در جبهه جنوب،شرایط جدیدی را پیش آورد که بدنبال آن جمهوری اسلامی قطعنامه ی 598 را به رغم عدم تامین پیش شرطهای خود پذیرفت . بدنبال آن پس از اعلام آتش بس در تاریخ 4/6/67 و با فشار دیپلماسی جمهوری اسلامی ،قطعنامه ی دهم (620)شورای امنیت صادر شد که در آن نیز مجددا استفاده از سلاحهای شیمیایی محکوم شده و کاربرد این سلاح ها علیه ایران مورد تایید شورا قرار گرفته بود . 

عراق پس از برقراری آتش بس و عقب نشینی از خاک ایران ،مناطقی از مرز که وسعت آن به2500 کیلومتر مربع می رسید را تا استانه تجاوز به کویت در اختیار داشت .طی این مدت نه تنها سازمان ملل برای عقب راندن عراق از مناطق ایرانی تحت اشغال ارتش عراق اقدامی نکرد بلکه تا قبل از حمله عراق به کویت حاضر نشد  تجاوز عراق به ایران  را تایید کند .با حمله عراق به کویت در مرداد ماه 69 از |آنجا که این رژیم نمی خواست همزمان در دو جبهه درگیر باشد از مناطق اشغالی ایران خارج شد، اسیران ایرانی را آزاد کرد و پایبندی خود به قرار داد 1975 الجزایر را اعلام نمود . 

با نگاهی به 10 قطعنامه ی صادر شده از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد و بررسی حوادث قبل و بعد از صدور این قطعنامه ها مشخص می گردد که در هیچ کدام از این قطعنامه ها تمامی شرایط مدون صدور قطعنامه توسط این شورا لحاظ نشده و تمهیدات لازم برای اجرای کامل آنها اندیشیده نشده بود . از طرفی با توجه به شرایط زمانی صدور این قطعنامه ها ، همگی آنان در زمانی صادر می شد که ایران در عرصه نبرد پیشرفت هایی بدست می آورد یا موازنه به نفع ایران رقم می خورد . لذا صدور این قطعنامه ها در آن زمان ها نه تنها کمکی به ایران و خاتمه جنگ نمی کرد ، بلکه در جهت تضعیف طرف مظلوم جنگ و محدود کردن اقدامات دفاعی آن و حمایت و پشتیبانی تلویحی از متجاوز بوده است .

 

 

عید نوروز(سال نو مبارک)

عید نوروز برابر با اول فروردین ماه (تقویم شمسی)، جشن آغاز سال و یکی از کهن‌ترین جشن‌های به جا مانده از دوران باستان است.خاستگاه عید نوروز در ایران باستان می باشد و هنوز مردم مناطق مختلف فلات ایران عید نوروز را جشن می‌گیرند.

امروزه زمان برگزاری عید نوروز، در آغاز فصل بهار است. عید نوروز در ایران و افغانستان آغاز سال نو محسوب می‌شود و در برخی دیگر از کشورها تعطیل رسمی است.در ادامه برای اطلاعات بیشتر با ما همراه باشید.

 

تمدن پنج هزار ساله ی جیرفت

تمدن پنج هزار ساله جیرفت یکی از ناشناخته ترین و اسرارآمیزترین تمدن های بشری است که از کشف آن کمتر از یک دهه می گذرد، بسیاری اسرار این تمدن را حلقه گمشده بشریت می دانند.

چند سالی است بود که جیرفت خشکسالی آمده بود و معیشت روستائیانی که تنها درآمدشان ناشی از لطف زمین بود را دچار نقصان کرده بود. مردم روز به روز فقیرتر می شدند. نه آبی و نه نانی. گرما هم طاقت فرسا بود. تا اینکه یک روز یکی از کشاورزانی که در ناامیدی داشت زمینش را شخم می زد با بخشی از یک کاسه رو به رو شد که از زمین بیرون آمده بود. زمین را کند غافل از آنکه زمین او گورستان پنج هزار ساله ای بود که بخشی از تاریخ سرزمین مان در آن مدفون شده بود.

قوی ترین کامپیوتر ساخته شده در جهان+عکس

یکی از نتایج توسعه تکنولوژی تولید کامپیوترهای بسیار قدرتمندی موسوم به سوپر کامپیوترها است که همواره نقشی حیاتی در پیشرفت علمی بشر داشته‌اند. امسال شاهد تولید بزرگ‌ترین سوپر کامپیوتر حال حاضر جهان توسط یک شرکت چینی با TaihuLight نام هستیم که توانسته با اختلافی بسیار زیاد از رقبا جایگاه نخست کنفرانس بین المللی ابرکامپیوترهای امسال را کسب کند.

بحث ابر کامپیوترها همواره برای عاشقان دنیای تکنولوژی و فناوری جذاب و در رتبه اول قرار داشته است. کامپیوتر از آغاز شروع به کار خود مسیر پر پیچ و خم را طی کرده‌اند تا به لپ‌تاپ‌های امروزی که وزنی کمتر از 2 کیلوگرم داشته و دارای سرعت پردازشی بسیار خوبی هستند، رسیده‌اند.

جالب است بدانید کامپیوترهای اولیه حجمی به‌اندازه یک اتاق 20 متری را اشغال می‌کردند و برای روشن شدن نیازمند انرژی الکتریکی بسیار زیادی بودند اما صرف‌نظر از حجم بزرگشان توانایی انجام کار کوچکی داشته‌اند اما امروزه به لطف تکنولوژی و توسعه فناوری گوشی‌های هوشمندی تولید شده‌اند که هر یک به‌نوبه خود یک کامپیوتر جیبی محسوب می‌شوند.

هرسال کشورهای پیشرو در زمینه ساخت و تولید ابر رایانه‌ها با برگزاری نمایشگاه‌ها و کنفرانس‌ها قدرتمندترین ابرکامپیوتر سال را معرفی می‌کنند. سال گذشته Tianhe-2 با 32,000 عدد سی پی یو Intel Xeon E5-2692 12C, کلاک 2.2GHz, هارد 2.4 پتابایتی (PB), توان مصرفی 17.66 مگاواتی با قیمتی معادل با 390 میلیون دلار رتبه نخست را از نظر داوران و مهندسین کامپیوتر کسب کرده بود.

امسال نیز شرکت چینی دست به کار شده و با تولید TaihuLight در مرکز دید عموم قرار گرفت. TaihuLight که سه برابر سریع‌تر از Tianhe-2 است توانست رتبه نخست امسال را کسب کند. این ابرکامپیوتر قادر به محاسبه 93 پتافلاپس دستور در ثانیه است.

پتافلاپس یکی از واحد بسیار بزرگ اندازه‌گیری دستورات در ثانیه است که 93 پتافلاپس معادل با قدرت پردازشی 50,000 دستگاه Playstation 4 و 2.6 میلیون دستگاه گوشی سامسونگ Galaxy S6 است این در حالی است که ابررایانه پیشین یعنی Tianhe-2 قدرتی معادل با 33 پتافلاپس در ثانیه داشت.

تنها ویژگی جذاب این ابر رایانه مشخصات باورنکردنی آن نیست بلکه به دنبال تحریم چین از سوی شرکت اینتل و نا تمام ماندن عملیات آپگرید Tianhe-2, تمامی قطعات این سوپر کامپیوتر در کشور چین و توسط کارخانه‌های بومی چین ساخته شده است.

در ادامه دکتر Guangwen Yang مدیرکل سازمان مرکزی ابرکامپیوترهای چین عنوان کرد TaihuLight اولین سوپر کامپیوتری است که به‌طور کامل در چین ساخته شده و این موضوع مهر تاییدی بر پیشرفت‌های تکنولوژیکی چین در زمینه طراحی و ساخت سیستم‌های محاسباتی در مقیاس‌های عظیم است.

TaihuLight که بسیار قدرتمند و کارآمد است 10.6 میلیون هسته پردازشی ساخته شده که تمامی این هسته‌ها 41,000 چیپست قرار داده شده‌اند. این سوپر کامپیوتر توانسته تا با بهره‌گیری از 1.3 پتابایت رم (1,300 ترابایت) میزان انرژی مصرفی خود را به‌طور قابل توجهی تا مرز 15.3 مگاوات کاهش دهد. در مقام مقایسه، بزرگ‌ترین سوپر کامپیوتر آمریکا تنها 560,000 هسته پردازشی داشته و از طرفی دیگر Tianhe-2 نیازمند 17.8 مگاوات انرژی الکتریکی برای قدرت 33 پتافلاپسی خود است.

اگرچه تمام تمرکز چین متوجه طراحی و ساخت این ابر ماشین پردازشی شده اما آمار و ارقام نشان پیشرفت همه جانبه پین در تمام زمینه‌ها بوده است. با توجه به گزارش‌ها و آمار و ارقام منتشر شده سال گذشته مجموع عملکرد ابررایانه‌ها در سراسر جهان چیزی در حدود 200 پتافلاپس بوده که امسال با در دست بودن 95 سوپر کامپیوتر 1 پتافلاپس رشد داشته است.

علاوه بر موارد گفته شده امسال چین با در دست داشتن 167 سوپر کامپیوتر رتبه نخست، آمریکا با 165 دستگاه سیستم‌های محاسباتی جایگاه دوم و کشورهای المان با 26, فرانسه با 18 و انگلیس با 12 سوپر کامپیوتر در دسته بزرگ‌ترین کشورهای دارنده ابررایانه شناخته شدند.

ابررایانه‌ها در اموری مانند حفظ امنیت ملی، انجام تحقیقات علمی و صنعتی بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند به‌علاوه تاثیرات سوپر کامپیوترها در صنایع نظامی، تولید دارو، پیش‌بینی آب و هوا و طراحی برخی قطعات بسیار دقیق به چشم می‌خورد.

منبع:گجت نیوز

عید نوروز در هشت کشور جهان

نوروز شگفت‌انگیز است... آهسته آهسته از راه می‌رسد و بی آن که خبر کند، جادو می‌کند

 

شاید به همین دلیل است که نوروز مورد استقبال مردم بسیاری از سرزمین‌های دیگر قرار گرفته و هر چه که می‌گذرد بر نفوذ و گستردگی آن افزوده می‌شود، چنانکه امروز از آسیای میانه گرفته تا آسیای مرکزی، از پاکستان گرفته تا تانزانیا با جلال و شکوه تمام گرامی داشته می‌شود. اگرآشنایی با آداب و رسوم مردم این کشورها، برای شما جالب است خط های بعدی را به دقت بخوانید:

چهار شنبه سوری

  

آشنایی با چهارشنبه سوری

یکی از آیین‌های سالانه ایرانیان چهارشنبه سوری یا به عبارتی دیگر چارشنبه‌سوری است.ایرانیان آخرین سه‌شنبه سال خورشیدی را با بر افروختن آتش و پریدن از روی آن به استقبال نوروز می‌روند.

چهارشنبه سوری، یک جشن بهاری است که پیش از رسیدن نوروز برگزار می‌شود. مردم در این روز برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهایشان مراسمی را برگزار می‌کنند که ریشه‌اش به قرن‌ها پیش باز می‌گردد

مراسم ویژه آن در شب چهارشنبه صورت می‌گیرد برای مراسم در گوشه و کنار کوی و برزن نیز بچه‌ها آتش‌های بزرگ می‌افروزند و از روی آن می‌پرند و ترانه (سرخی تو از من، زردی من از تو) می‌خوانند. ظاهرا مراسم چهارشنبه سوری برگرفته از آیین‌های کهن ایرانیان است که همچنان در میان آنها و با اشکال دیگر در میان باقی بازماندگان اقوام آریایی رواج دارد.
اما دکتر کورش نیکنام موبد زرتشتی و پژوهشگر در آداب و سنن ایران باستان، عقیده دارد که چهارشنبه سوری هیچ ارتباطی با ایران باستان و زرتشتیان ندارد

زیباترین پارک های شهری دنیا

پارک ها علاوه بر اینکه شُش‌ شهرهای شلوغ محسوب می‌شوند، به مکان‌هایی تبدیل شده‌اند که برای تازه کردن روح و فاصله گرفتن از همهمه‌هایی که هر روزه با آن‌ها مواجهیم چند لحظه‌ای را به آنجا پناه می‌بریم. پارک‌هایی که در میان شهرها ساخته می‌شوند مکان‌های ارزشمندی هستند که می‌توانند ما را بدون صرف هزینه، کمی آرام کنند. در ادامه با علم ایران همراه باشید تا با زیباترین پارک‌های شهری دنیا آشنا  شوید.