آخرین باری که به بالا نگاه کرده اید و متوجه نور درخشان و بسیار گرم کره عظیم الجثه خورشید را دیدید چه زمانی بود؟ خورشید، نزدیک ترین ستاره به کره زمین است و اگر نبود احتمالا ما هم نبودیم.
این ستاره ی درخشنده، تامین نور و گرمای کره زمین را در طول روز به عهده دارد و بیشتر قسمت های کره زمین در طول روز ساعات کثیری از وجود آن بهره مند می شوند. البته، اگر لایه اوزون در کار نبود، خورشید اصلا و ابدا کارایی امروزش را نداشت. ستاره ای عظیم (که می تواند 1.3 میلیون کره زمین را در خود جای دهد) آنقدر خطرناک است که حتی خیره شدن به آن به مدت چند ثانیه می تواند به نابینایی منجر شود. تصور کنید درون این ستاره، هر ثانیه به میزان یک تریلیون مگاتون بمب، انرژی آزاد می شود و زمین چندان از آن دور نیست.
با توجه به استانداردهای گیتی، خورشید یک ستاره معمولی و شاید حتی کوچک به حساب بیاید اما نزدیک بودن آن به کره زمین، بر اهمیت اش افزوده است. نه انسان و نه هیچ موجود زنده ی دیگری احتمالا توان زیست در کره ای با میزان نور، گرما و انرژی ناکافی را نخواهد داشت.
با در نظر گرفتن تمامی گفته های فوق، سوالاتی مطرح می شود:
- اگر خورشید در خلا کامل قرار دارد، چگونه می سوزد؟
- چه باعث می شود که این حجم از گاز وارد فضا نشوند؟
- چرا این ستاره، شعله های خورشیدی به فضا می فرستد؟
- آیا خورشید روزی از درخشش بازخواهد ایستاد؟ اگر بله، چه زمانی؟ و چه بر سر زمین و ساکنان آن خواهد آمد؟
خورشید بیش از 4.5 میلیارد سال درخشیده و هنوز میزان قابل توجهی گاز هیدروژن و هلیم روی سطح آن قرار دارد که همین حالا در حال سوختن است. به خاطر بزرگی بیش از حدی که دارد، گرانش فوق العاده قدرتمندی هم دارد و همین نیرو سبب کنار هم قرار گرفتن گازها می شود. ما از عبارت سوختن استفاده کردیم اما حقیقتا خورشید نمی سوزد، بلکه یک رآکتور هسته ای بزرگ است که هر ثانیه در آن واکنش های شیمیایی در حال انجام شدن است.
در این مقاله، به قلم پروفسور Craig Freudenrich که پیش از این در مورد سیاهچاله ها و نحوه کارکرد آن ها نوشته بود، با خورشید، نزدیک ترین ستاره به کره ی زمین بیشتر آشنا می شویم.
